[wstęp do rozdziału metodologicznego pracy magisterskiej]
Twórcy współczesnych systemów edukacyjnych, zarówno w Europie jak i na pozostałych kontynentach wykazują duże zainteresowanie i tendencje do wprowadzenia kształcenia integracyjnego. Przez integrację w szerokim pojęciu rozumiemy zespolenie, scalenie, tworzenie całości z części. Integracyjny system kształcenia i wychowania polega na maksymalnym włączeniu dzieci i młodzieży z odchyleniami od normy do szkół masowych i innych placówek, umożliwiając im w miarę możliwości wzrastanie i naukę w gronie zdrowych rówieśników.
Integrując społecznie dzieci niepełnosprawne, stwarzamy im warunki, aby mogły one wychowywać się w swojej rodzinie, uczyć się w szkole powszechnej i wzrastać wśród pełnosprawnych rówieśników. Już J. Amos Komeński głosił „szkoła powinna objąć wszystkie dzieci skoro, bowiem do tej samej szkoły uczęszczają dzieci rodziców bogatych i biednych, dziewczęta i chłopcy, starsze i młodsze, to mogą także uczęszczać bardziej i mniej zdolne. Dzieciom słabszym i ograniczonym szkoła powinna poświęcić więcej czasu, wysiłku i troski” (J. Popławska, B. Sierpińska 2001, s. 6).
Przeprowadzone badania wykazują, iż obecnie większość pedagogów jak i rodziców akceptuje taki stan rzeczy. Po, kilkunastu bowiem latach okazało się, że wspólna edukacja dzieci niepełnosprawnych i dzieci specjalnej troski jest możliwa i zawsze przynosi obustronne korzyści – zarówno w sferze wychowawczej, jak i dydaktycznej. Dzięki integracji, dzieci niepełnosprawne zostaną przygotowane do samodzielności, samostanowienia o sobie jak i zostaną przygotowane do zniesienia ograniczeń spowodowanych swoją niepełnosprawnością.
Osoby zajmujące się integracją w placówkach oświatowych musiały, zatem dokonać wielu zmian w podejściu do dziecka niepełnosprawnego i jego rodziny oraz koncepcji i stylu nauczania. Zaczęto, więc stosować wiele metod wspierających ogólny rozwój każdego dziecka i dostosowywać je do potrzeb konkretnego. Jedna z takich metod jest metoda W. Sherborne, która jako metoda wspierająca ma zastosowanie we wspomaganiu prawidłowego rozwoju dzieci i korygowaniu jego zaburzeń. Główna idea metody to idea posługiwania się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju.
Projekty na prace z Dydaktyki 